İlker Taner Uzun | verba volant scripta manent

EN AZ ÜÇ ÇOCUK :)

Satış yapmak için, her gün farklı farklı müşterilerle görüşüyoruz. Her birinin huyu suyu farklı, her biri, bir diğerinden başka. Hepsinin türlü türlü talepleri, şikayetleri veya beklentileri var.

Kimisiyle yıllardır tanışırız. Dostluklarımız vardır. Hatta bazılarıyla, iş dışında da bu arkadaşlığımız devam eder. Birlikte balık tutar, yemek yer, ailelerimiz ile tanıştırırız. Acı tatlı günlerimizde yanımızdadırlar. Kimisiyle henüz yeni tanışmışızdır. Daha “nasılsın abi” durumunda değilizdir. Kimisiyle, randevu bile alamamış, tanışmak için fırsat kollarız.

Aslına bakarsanız, bütün bu müşterilerimizi üç gurupta toplayabiliriz.

1- Kazanmamız gerekenler – Aday Müşteriler.
2- Geliştirip, büyütmemiz gerekenler – Yeni kazanılmış müşteriler.
3- Korumamız gerekenler – Uzun süredir çalışılan ve/veya sadık müşteriler.

Bu müşteri guruplarının her biri, birbirlerini takip eden bir çalışma süreci izlerler.

Yani bir müşteri durup dururken bizim “sadık müşterimiz” haline gelmez.

Aday müşterilerimiz, zamanla ve gereken süreçleri iyi yönettiğimiz takdirde, sadık müşterilerimiz haline geleceklerdir. Bu sebeple aday müşteri ziyaretlerimizi ve yeni müşterimiz olduktan sonraki süreçleri, son derece dikkatle takip etmeliyiz.

Zincirin halkaları gibi düşünecek olursak, süreçlerdeki kopmalar, bir sonraki aşamaya geçememek gibi de yorumlanabilir.

Aday müşterilerimizi kazanıp, bunları yeni müşteri, yeni müşterilerimizi de geliştirip, ilerleyen dönemlerde korunması gereken sadık müşteriler haline getirdiğimizde, müşterimizin yaşam eğrisini de tamamlamış oluruz.

MERHABA

“Zamanınız kısıtlı, bu yüzden başkalarının hayatını yaşayarak onu harcamayın. Başkalarının düşüncelerinin sonuçlarıyla yaşama dogmasına takılıp kalmayın. Başka insanların fikirlerinin gürültüsünün kendi kalbinizin sesini duymanızı engellemesine izin vermeyin. Ve en önemlisi kalbinizin ve sezgilerinizin yolundan gidecek cesarete sahip olun. Kalbiniz ve sezgileriniz ne yapmak istediğinizi bilirler. Bunun dışındaki herşey ikinci planda.”

Steve Jobs

Pablo Neruda “Ağır ağır ölür yolculuğa çıkmayanlar, okumayanlar, müzik dinlemeyenler, gönlünde incelik barındırmayanlar.”demiş, “Ağır Ölüm” şiirinde.

“Gezi Notlarım” başlığı altında, gittiğim, gördüğüm, kaldığım, tanıdığım, dokunduğum, hissettiğim, yediğim, içtiğim, tattığım, kokladığım ve sevdiğim yani iş yaşamım dışında da var olan, öteki yanımı paylaşmaya çalışacağım sizlerle.

ÖRNEK BİR ÇALIŞAN, YA DA SİNOPLU REMZİ

“Eğer sizden sokakları süpürmeniz istenirse, Michelanjelo’nun resim yaptığı, Beethoven’in beste yaptığı veya Shakspeare’in şiir yazdığı gibi süpürün. O kadar güzel süpürün ki gökteki ve yerdeki herkes durup “Burada işini çok iyi yapan biri, dünyanın en iyi çöpçüsü yaşıyormuş desinler.”

Martin Luther King

2008 yılıydı sanırım. Anadolu yakasında yeni bir eve taşınmıştım. İşim de Mahmutbey’de. Eee tabi haliyle her gün sabah beş otuzda uyanıp, sonra da yola çıkmam gerekiyordu o günlerde.

Aylardan Şubat. Hava yeni ağarıyor. Yollar buz tutmuş. Evden çıkıp, arabaya gidene kadar uzun bir mesafe yürümem gerekiyor. Ancak yürü yürüyebilirsen. Yüzümü bıçak gibi kesen rüzgâr, önüne karı da katmış, suratıma suratıma çarpıp duruyor.

Arabanın kapısını açıp, kendimi içeri zor attım. Attım ama içerisinin de dışarıdan kalır hali yok ki. Her neyse arabayı biraz çalıştırıp, titrememin geçmesini ve aracın ısınmasını beklerken, gözüm karşı kaldırımdaki temizlik işçisine takıldı.

Üzerinde üniformasını saran sarı yağmurluğu, kafasında siyah kar maskesiyle, ha bire süpürüyor kaldırım kenarlarını. Süpürdüğü çöpleri, plastik bidondan bozma, saplı küreğine toplayıp, tekerlekli çöp arabasına atıyor. O sırada rüzgârın süpürgesinden, küreğinden çaldığı çöpler etrafa dağıldıkça, elindeki süpürgeyi çöp arabasına sıkıştırıp, saçılan kâğıtların, poşetlerin peşine koşuyor. Dağılan çöpleri yakalayıp, tekrar çöp arabasına atıyor.

BOZLAĞIN ÇIĞLIĞI: KIRTILLAR

Uzaktır yolların dolandım geldim
Tatlıdır dillerin bağlandım kaldım
Günahım boynuna işte ben öldüm
Gönlüm ataşlara yandı gidiyor
Ömrüm boş hayale kandı gidiyor
Neşet Ertaş

Oniki, onüç yaşlarındayım. Halk Eğitim Merkezi’ndeki bağlama kursuna yazıldım bir hevesle. Bağlama çalmayı öğreneceğim. Yeni yeni de başlamışım çalmaya. Öğrendiğim türkü sayısı en fazla üç. Babam bir gün bana, “Bugün Ayın Işığı” türküsünü çalsana oğlum dedi. Nasıl çalayım? Türküyü bile hiç duymamışım. Duysam da zaten çalamam ki. O gün ilk kez rahmetli babamdan dinledim bu türküyü ve bir daha hiç unutmadım.

Yıllardır merak ettim bu bozlakların doğduğu yerleri, yaşayan insanlarını. Ve uzun zamandır düşündüğüm motosikletimle Türkiye turumun ilk ayağını, bu yüzden, Kırtıllar Köyü diye planladım.
Kırtıllar nüfusunun tamamı abdallardan ibaret olan bir aşiret köyü. Kırşehir’in Akpınar ilçesine bağlı, Kelismailuşağı Köyü’nün bir mahallesi. Artık bir mahallesi. Çünkü, eskiden nispeten kalabalık olan nüfusu, işsizlik nedeniyle aşırı göç vermiş, küçülmüş ve bugünkü 20 hanelik harap halini almış.

Atadan, dededen, babadan öğrendikleri çalgıcılık geleneğini sürdürerek geçimlerini sağlayan köylülerin, ne ekecek toprakları, ne sigortaları ne de maaşları var. Geçimlerini, yaz aylarındaki düğün, nişan gibi törenlerde, çalgıcılık yaparak kazanıyorlar.

OKUYORUM

“İnsanlığa başlıca borcumuz: Bıkmaksızın okumak, üşenmeksizin okumaktır.” Şemsettin Sami

Evet okuyorum. Kendimi bildim bileli kitaplara ve okumaya karşı bir zaafım var.

Cin Ali serileri vardı eskiden. Cin Ai’nin Topu, Cin Ali’nin Atı, Cin Ali’nin Topacı, Cin Ali ile Berber Fil ve diğerleri. Benim gibi 70’li yıllarda ilkokula gidenler çok yakından bilirler.

Öğretmen Rasim Kaygusuz tarafından yaratılan bir kahraman olan çöp adam Cin Ali’nin, “çocukların görsel sağlığına aykırıdır” gerekçesiyle 90’lı yıllarda görüntüsünü değiştirdiler.

Başına şapka, boynuna papyon, ayağına da fiyonklu ayakkabılar giydirdiler. 2005 yılında da ömrünü doldurduğu gerekçesiyle, ilkokul müfredatlarından kaldırdılar.

Bu arada ilk korsan baskısı yapılan kitaptır, Cin Ali.

İlkokul birinci sınıfta okumayı, duvara gerili iplere asılan fişlerle sökmüştük. Tümdengelim metoduyla önce kelimeleri, sonra da harfleri öğretirlerdi bize. Öğretmenimizin ev ödevi olarak verdiği fişleri, o akşam defterimize defalarca yazar, ertesi gün de yazdıklarımız kontrol edilirdi. Hele defterimizin kenarına kırmızı kalemle atılan yıldızla kendimizi dünya şampiyonu hissederdik. Sonra yenileri verilir, daha iyi yazmamız beklenirdi. “Işık Ilık Süt İç”, “Ali Topu Tut”, “Koş Ali Koş”